اهمیت قصه و داستان در پرورش مهارت های کودکان

قصه

برخی اندیشمندان از جمله جروم برونر، لکس، تیس و جکسوان قصه گویی را شیوه ای طبیعی برای ساختن جهان می‌دانند. در این دیدگاه ارائه ی درس های اخلاقی در چار چوب قصه برای سازمان دادن به یادگیری ها در زندگی مطرح شده است. بدین ترتیب که اگر قصه ها در برگیرنده اعمال و پیامدهای آن باشند، موجب رشد اخلاقی می شوند (بلتهایم،1978؛ ترجمه بهروزکیا،1386).

قصه به علت کشش، زیبایی و نقشی که در برانگیختن حس کنجکاوی دارد، می تواند بسیاری از مفاهیم را به کودک منتقل کند. همچنین با انتقال مفاهیم به روش غیر مستقیم، نه تنها باعث جذب بهتر و سریع تر مفاهیم به ذهن و زبان کودک می شود بلکه فهم آن را عینی تر و ساده تر می سازد. همراهی با قهرمانان قصه، باعث می شود که صفات، فضیلت ها و ارزش های آنان با روح و جان کودک آمیخته شود. قصه ها عامل انتقال میراث فرهنگی و پیوند میان امروز و گذشته اند. کودکان با شنیدن قصه ها به آرمان ها، آرزوها، رنج ها و شادی ها، باورها و نوع زندگی گذشتگان پی می برند. گویی قصه ها پلی هستند که کودکان امروز را به روزگار گذشته می برند(رادپور و همکاران،1392).

پژوهش هایی چند به بررسی تأثیر قصه گویی بر رشد مهارتهای رفتاری، روانی و اخلاقی کودکان پرداخته اند از جمله: پشت دار(1386)، ترابی (1389)، کیا کمال(1390)، مظاهری تهرانی(1390)، علی اکبری و همکاران(1393)، هاکسلی (2007)، آیکین (2007)، سوییستر(2010)،پارکر و همکاران (2010). تأثیر قصه گویی بر پرورش ابعاد گوناگون اخلاق و رفتار در کودکان را مورد بررسی قرار داده اند و به این نتیجه رسیدند که تأثیر قصه گویی بر ابعاد گوناگون رشد اخلاقی کودک و سازگاری او با محیط اطراف خویش انکارناپذیر است.