درس سیزدهم فارسی هفتم اسوه نیکو

در بر می گرفت: در آغوش می گرفت/ رافت: مهربانی/ تند خویی: بد اخلاقی/ سخن درشت: ناسزا/ گشاده رو: خوشحال خندان/ سیما: چهره/ محزون: اندوهگین/ متفکر: اندیشمند/ خیره نگاه کردن: زل زدن/ چشم هایش را به زمین می دوخت: با شرم و حیا به زمین نگاه می کرد/ پیش دستی می کرد: زودتر سلام می کرد/ اختیار می کرد: انتخاب می کرد/ عیادت: ملاقات،دیدار با مریض/ سخن را نمی برید: قطع نمی کرد، اجازه می داد حرفشان تمام شود/ حد لزوم: اندازه لازم/ دادخواهی: شکایت/ مقام: جایگاه/ حضور: نزد/ زبانش را به دشنام نمی آلود: ناسزا نمی گفت/ حریم: محدوده/ تجاوز: از حد گذشتن/ مدارا: سازش/ تجمل: خود آرایی/ بانگ: صدا/ فرو ماند: تعجب کند/ جمال: زیبایی/ سرو: درخت سرو نماد آزادگی و راست قامتی/ اعتدال: تناسب اندام/خلیل: حضرت ابراهیم/ ظلال: سایه، مقام پیامبر اسلام بالاتر از دیگران است/ سعدی: تخلص، نام شعری شاعر/ بس: کافی/ آل محمد: خاندان پیامبر اسلام/ مواعظ: جمع موعظه، نصیحت ها.

دانش زبانی و ادبی

هر فعل شش شخص یا ساخت دارد.در تمام ساخت ها یا همان شخص ها جزیی ثابت وجود دارد که مفهوم اصلی فعل در آن امده است، به آن (بن) می گویند. 

شناسه: در شخص های فعل تغییر می کند.

مثال: می نویسم،می نویسی،می نویسد،می نویسیم،می نویسید،می نویسند        نویس: بن      / م، ی،د،یم،ید،ند،    شناسه