ستایش فارسی ششم

ستایش واژه ای از زبان فارسی می باشد در معانی:شکر،سپاس،مدح،پرستش،نیکویی گفتن

پس وقتی کسی را ستایش می کنیم در موردخوبیهای او صحبیت می کنیم در مورد عظمتش،در مورد کارهایش

وما در شعر ستایش پروردگاررا مدح می کنیم

تحلیل وبررسی ابیات شعر ستایش

به نام آن که جان را فکرت آموخت

چراغ دل به نور جان بر افروخت

شیخ محمود شبستری می فرماید:به نام پروردگاری آغاز می کنم که به جان وروان فکر واندیشه یاد داده است و دل انسان را که همچون چراغی است با نور جان روشنی بخشیده است

جان:در مصراع اول منظور از جان انسان می باشد چون فکر واندیشه خاص انسان است

زفضلش هردوعالم،گشت روشن

زفیضش خاک آدم،گشت گلشن

توضیحات

فضل به معنی برتری و بخشش هم می تواند باشد

از برتری وبزرگی و بخشش وجود خداوند هردوعالم (این دنیا وجهان آخرت)نورانی شد

فیض:یعنی بخشش

از بخشش روح خودش به وجود بی ارزش انسان اوراهمچون گلستان باارزش گرداند

در اینجا شاعر اشاره ای هم به آفرینش اولیه انسان از خاک دارد وهمچنین دمیدن روح خداوند در وجود آدمی

جهان،جمله،فروغ نورحق دان

حق اندروی زپیدایی است پنهان

دراین بیت واژه ی (جمله)به معنی تمام وهمه می باشدو همچنین (حق)همان پروردگار

تمام دنیارا پرتوی ازنور خداوند بدان

پروردگاری که دراین دنیا به دلیل عظمت وبزرگی وکمالش وآشکاربودنش پنهان به نظر می آید

خداوند به خاطر عظمت وحضور درهمه جا شاید خیلی وقتا ما درک نکنیم یا از نگاه ما پنهان باشد

خرد را نیست تاب نور آن روی

برو از بهر او،چشم دگر جوی

توضیحات:

کلید این شعر یا پیام اصلی آن دراین بیت می باشد چون مارادر ناتوانی خود دردرک خداوند آگاه می سازد

عقل انسان توانایی دیدن نور وعظمت الهی را ندارد یعنی خداوند در ادراک ما نمی گنجد چون ما مخلوقیم و اوخالق

در مصراع دوم مارا به شناخت وپی بردن پروردگار از راه دیگری توصیه می کند که اگرساده عرض کنم باید گفت خداوند را باید در دل ودرون داشت وبا قلب حسش کرد نه ازروی عقلی

در او هرچه بگفتند از کم وبیش

نشانی داده اند از دیده ی خویش

عزیزان معنی این بیت تکمیل کننده بیت قبلی می باشد

یعنی انسانها هرچه درمورد بزرگی وعظمت خداوند گفته اند قطعا براساس دیده های خودشان بوده است وانسان نمی تواند قدرت وعظمت الهی را بر اساس آنجه فقط خودش دیده است بیان کند

به نزد آنکه جانش در تجلی است

همه عالم، کتاب حق تعالی است

توضیحات

تجل: آشکار شدن،پیدا شدن

تعالی: بلند مرتبه،صاحب عظمت

در نزد انسانهایی که در حانشان وروح وروانشان نور الهی تابیده است واشکار می باشد تمام دنیارا همچون کتاب یا نشانه ای از وحود خداوند بلند مرتبه می دانند